“Kunnen wij niet beter in de Binnenhof kanoën? Dan kan je ook bij Anafora lunchen.” Bert leunde tegen de garagedeur, zijn Tom Ford-zonnebril ter hoogte van zijn al wijkende haargrens.

Loes, die op de oprit bezig was met het vastsjorren van de kano op de oplegger achter haar fiets, draaide zich om en nam haar echtgenoot op. Een licht opbollend, paarswit voetbalshirt van Spaanse origine, een blijkbaar willekeurig opgeduikelde tennisbroek en, als klap op de vuurpijl, witte sportsokken in badslippers. Niet echt een outfit dat het ‘heroveren van de liefde van je leven’ als ambitie uitstraalde. 

“In de Buitenhof is het nog rustig. Bespaar mij even het kindergegil uit die speeltuin bij dat restaurant. Trouwens, ik heb een fucking hele koelbox gevuld met eten en drinken.”

Ze schrok van dat ‘fucking’. Schoot ze uit haar slof omdat ze teleurgesteld was over een Real Madrid-shirt dat haar man droeg? Bert reageerde er in ieder geval niet op. Hij haalde zijn schouders op en zette de koelbox in de Babboe-bakfiets, die hij eigenlijk al jaren geleden op Marktplaats zou zetten. Loes zweeg. Even niets zeggen nu. Deze dag, deze zonnige dag moest een feestje worden. Met exclusieve aandacht voor elkaar, met verantwoorde hapjes en met ontspannen bijpraten in de natuur.

Onderweg fietsten ze zwijgend, Loes voorop met de kanotrailer, in gedachten verzonken. Zakelijke beslommeringen borrelden op. Haar online onderneming ‘Naughty’ verkocht vrouwenlingerie voor een doelgroep tussen de 25-35 jaar. Kwaliteitsspul en passend geprijsd. Het liep heel behoorlijk, hoewel er het afgelopen jaar ontzettend veel tijd in was gaan zitten, en nog meer tijdens de coronacrisis. Alsof het hele land had besloten om het dan maar binnenshuis wat spannender te maken. Klanten konden hun bestelling personaliseren door er een naam op te laten borduren. Of iets anders. Loes had gekozen voor een hoge kwaliteit borduurgaren. De te borduren teksten waren meestal van een ‘platter’ niveau. Ze zuchtte, de klant was koning.

Bij de Enghlaan parkeerden ze hun fietsen en lieten de kano te water. Loes plaatste de koelbox onder haar opgetrokken benen. Ze peddelden langzaam langs de Hof Ter Weydeweg. Bomen en grasland gleden voorbij, watervliegjes dansten op het water. Loes voelde een warme rust over zich komen.

Halverwege de Enghwetering stapten ze uit. Het kostte Bert duidelijk moeite om zich uit de kano te wurmen. Moeizaam krabbelde hij de kant op. Loes gaf hem de hamamdoeken en wees waar in het gras ze konden zitten. Bert opende de koelbox.

“Ha Mockingbirdjes, daar ben ik aan toe zeg.” Hij opende er een en zette hem aan zijn mond.

“Heerlijk!.. Wil jij er ook een?” Hij keek zijn vrouw aan met een blik die verried dat hij hoopte op een ‘Nee bedankt’.

“Geef mij maar een van de weckpotjes.”

Toen hij er een aanreikte, merkte hij dat Loes keek naar iets achter hem en hij draaide zich om. Een jonge vrouw, slank en fit, een blonde staart door een rood NY-petje, helblauwe ogen, een bijpassend roodgekleurd Under Armour-shirt en, zag Loes meteen, een supernauw aansluitende hardlooptight, keek weifelend hun richting op.

“He, nee toch, bist du.. Ben jij dat Bertus?”

De stem met het Duitse accent klonk opvallend zwoel. Maar Loes dacht alleen: Bertus, Bertoes?

Er ontsnapte een hoest aan Bert maar hij herstelde zich snel.

“He Bea, wat bijzonder jou hier te zien. Uh, ja uh ik kan het uitleggen. Loes, dit is Bea. Bea is sinds vorige maand mijn human resources protege.”

Het NY-petje boog zich naar Loes toe en stak haar een kleine hand toe.

“Beathe von der Lippe, angenehm”.

Achteraf was Loes ervan overtuigd dat het geknetter in haar hoofd duidelijk hoorbaar moet zijn geweest. Bliksem en kortsluiting en een aaneenschakeling van verzengende puzzelstukjes die op hun plaats vielen. De factuur die zij had gestuurd naar ‘B.A. von der Lippe’, samen met het minieme lapje stof waarop zij hoofdschuddend ‘Brute Bertus war hier’ had moeten borduren, de dagelijkse, vage laptopsessies van haar echtgenoot de voorbije weken. Brute Bertus en zijn Bea.

Een kwartier later was het voorbij en klom Loes uit het water de kant op. Ze ging zitten en stond zichzelf toe om, voordat ze hysterisch om hulp zou gaan roepen, te genieten van de kano die ondersteboven op het water dreef. Ze had hem zo gehouden totdat er een minuut lang geen luchtbelletjes meer onder vandaan waren gekomen. Tevreden keek zij naar het ‘ongeluk’ dat net had plaatsgevonden. Toen brak het wateroppervlak en dreven twee badslippers naar het riet aan de overkant. “Besser zo” giechelde ze, “ohne sportsokken”.